.

.

woensdag 13 juli 2016

Onze grond is vruchtbaar!

"Noem je dit grond?"

Laatst sprak ik een mede tuinier, hier vlak in de buurt. We hadden het over de grond waarop we onze tuin hadden ingericht en waarin we onze groentes telen. Hij vertelde me, dat hij een monster van zijn tuingrond, terug naar de UK, had meegenomen, om het te laten analyseren. Die analyse toonde veel van het niets, dat er te analyseren viel. Met daarbij de opmerking: "Noem je dit grond?"

"Grond is mineraal"

Ook sprak ik iemand, een Portugese, die in de bosbouw werkt. Ik vroeg haar wat zij van deze grond vind en hoe zij het noemt. Ze vertelde me dat de heuvels voornamelijk bestaan uit leisteen rots. De bovenlaag is het verweerde deel daarvan; een slijpsel van leisteen. Dat maakt ook dat er veel stenen zijn te vinden. Het deel rond de rivier is fijner van structuur, omdat de rivier vele malen buiten zijn oevers is getreden en daarmee veel fijne slib- en kleidelen heeft meegevoerd.
Toen ik haar vertelde over de video van Dr. Elaine Ingham, waarin zij vertelt dat grond eigenlijk mineraal is, knikte ze bevestigend. "Uiteraard", was de conclusie. "Grond is mineraal". Het was ook vooral de manier waarop ze het zei, wat me zo trof. Net of het de normaalste zaak van de wereld was... En wellicht is het dat ook.
Maar zij verbond hier niet de conclusie aan, dat de grond vruchtbaar is. Want dit bleek immers nooit uit de teelten, die men hier doet. En zo gebeurde het met ons ook...


Toen ik in 2011 begon met de aanleg van een tuin, in het dal ten noorden van ons huis (zie de post 'Een tuin in de Alentejo') trof ik een bijna levenloze grond aan, praktisch zonder wormen, zonder bodemleven. Het daarop volgende jaar (reeds) mislukte de tuin jammerlijk... in die zin... dat wél het onkruid een meter hoog stond... én er inmiddels stukken beter bijstond dan het kruid in de directe omgeving: Ik had lucht in de grond gebracht.
Mijn conclusie was: 'Deze grond stelt niets voor. Hier kan je niks mee.'
Hoe fout kan je het hebben?
En hoe kom je dat te weten... hoe fout je het hebt?

Als je er vanuit gaat dat de grond niet vruchtbaar is, denk je al gauw aan bemesting. De beste vorm van bemesting waartoe we toegang hebben is grascompost. Wetende dat compost op zich geen bemesting is: Maar toch, als je compost bij de grond doet, gaat je groente beter groeien. Dus gedraagt het zich als bemesting. En het is beter dan niks... Dus is het misschien toch wel een beetje bemesting...? Nee hoor, mooi niet!


Bodemactiviteit

Nu ik dan eindelijk heb begrepen dat de grond waarop wij wonen wél wat voorstelt... wél vruchtbaar is... begrijp ik ook beter hoe compost werkt. Compost activeert het microbieel bodemleven. Het bemest niet. Het maakt de voedingsstoffen uit de grond vrij. Daarin, in die grond,  bevindt zich de 'mest', niet in de compost. En nu stel ik het te absoluut...? Want in compost zitten natuurlijk ook voedingsstoffen...? Maar dit is niet de basisconstructie van wat er in werkelijkheid gebeurt...
De grond (onze leisteen rots) is in potentie vruchtbaar en de compost maakt haar actief!

Maar hoe kan de grond vruchtbaar zijn, als de voedingsstoffen niet worden gemeten? Hoe kan een laborant zeggen, 'Noem je dit grond?' Is de man blind?
Elaine Ingham geeft een eenvoudige conclusie: 'De mineralen waaruit grond bestaat, zijn vastgelegd, zijn niet vrij bewegend. En wat niet vrij bewegend is kan niet worden gemeten.' 
Wat op zich een revolutionaire uitspraak is, omdat het tegen alle vormen van mest- en kunstmesthandel indruist. We kunnen hiermee de hele flauwekul van het gesleep met fosfaat en weet-ik-veel-wat gerust stilleggen. Hoezo gebrek aan fosfaat? Niks gebrek. Elaine Ingham zegt daarop: 'Als je gebrek aan rotsen krijgt, dan moet je je zorgen gaan maken.'

Het is de manier waarop je er tegenaan kijkt...

Ik moet bekennen, dat ik een lange tijd nodig heb gehad, om aan het idee te wennen, dat grond in zich bemesting is, omdat het mineraal is. Ik dacht altijd... in stilte, 'misschien moet er toch nog wat koemestkorrel bij, of misschien moet ik wat oude schapenmest ophalen...' Een leven lang uitgaan van het verkeerde standpunt, is niet zo maar weggepoetst.

Alhoewel ik toch zeer geneigd ben, om te geloven, wat een wetenschapper (in dit geval Dr. Elaine Ingham) beweert... heeft onze eigen tuin-praktijk mij nog het meest overtuigd. En dan daarbovenop nog de bevindingen uit andermans praktijk:
Ten 1e. een laborant die de voedingsstoffen in een grondmonster niet vindt, in schril contrast met onze bevindingen op de tuin. En ten 2e. iemand (die er voor heeft gestudeerd en de plaatselijke situatie kent), die (als vanzelfsprekend) bevestigd dat onze grond mineraal is.


Stel je voor: De analise van een grondmonster, ontlokt aan de analist de opmerking: "Noem je dit grond?". Wat wil zeggen, dat het heel weinig tot geen voedingsstoffen bevat, waarmee je in de tuinbouw iets kan beginnen. Vervolgens laten we ons niet ontmoedigen, en mengen de grond met actieve organische stof, waarmee we een teelt creëren, die iets behoorlijks oplevert. Dan zou het toch zo moeten zijn, dat er in deze grond inmiddels voedingsstoffen zijn vrijgekomen, die vervolgens wel te meten zijn...

Als de grond mineraal is... en het wordt niet gemeten... wat is dan het andere wat de grond is? Toch ook mineraal... eenvoudig dat mineraal, dat niet wordt gemeten, omdat het zich niet vrij beweegt. Dus... laat je nooit meer ontmoedigen door een analise!!

*

Stella.

Hendrik: "De relatie tussen grond en vruchtbaarheid is altijd gekoppeld aan de toevoer van organische stof. De organische stof geeft zowel zuurstof als bodemleven aan de grond. Bodemvruchtbaarheid is bodem- activiteit, is bodemleven. Het bodemleven 'consumeert' de aanwezige steenstof in de grond en maakt zo de mineralen uit de bodem beschikbaar voor de plant. Grond is feitelijk een veranderlijk samenspel tussen steenstof, organische stof, zuurstof en water... Waar het werk wordt gedaan door microben (bacteriën, ofwel bodemleven)..."

*

Geen opmerkingen: