Mijn wormen in Portugal.

 Mijn wormen.

Toen wij begonnen met het planten van planten in potten, waren we ons niet bewust dat wormen daarin ook konden leven. We hadden grond in de omgeving van ons huis, we hadden al wat compost gemaakt, we hadden nog geen tuin aangelegd, dus bleef alleen telen in potten over. De grond was nogal droog, we wisten niet of er überhaupt iets in wilde groeien, de berichten daarover, waren niet gunstig, en we hadden nog geen ervaring hoe dat ging in Portugal, met zijn hete en droge zomers. Maar ja, je wil wat, je doet wat, en dan maar afwachten wat het wordt. We hadden toen gelijk al , 15 liter potten gekocht van plastic, de potten van keramiek waren duur en zwaar, en 15 liter is al gauw 20 kg, en dan moet je ze nog verplaatsen ook, soms met veel.

Wat we toen nog niet wisten, is dat wormen ook van buitenaf in de potten kunnen komen. Ze komen simpel op vocht en eten af, en dát was genoeg in de pot aanwezig, achteraf bekeken. Het heeft toch nog een 5 jaar geduurd voordat het begon op te vallen. Waarschijnlijk door de voortplantingssnelheid van de wormen. Alhoewel ook zij alleen maar denken aan voeding, vocht en voortplanten, net als de meeste mensen:-).

Ik kom tot deze conclusie, omdat ik deze week een paar potten moest zeven, die ik eerder op een plaats had neergelegd, waar ik compost moest omzetten. Deze grond had nog steeds de vorm van de pot. Ik had ze met plant en al, op elkaar gezet, en met plastic afgedekt. Toen ik ze daarna op de zeef zette, behielden ze ook hun vorm. Ik heb toen door, met de scherpe kant van een troffel, ze in stukken gehakt, zodat ik ze kon zeven. Je moet dat wel met beleid doen, anders raak je de wormen. Die bleken nog steeds in vele getalen er in te zitten. 10 of meer, op een enkele pot. De grond blijft aan elkaar geplakt zitten, en hier doe ik een boute uitspraak, omdat ik denk dat wormen eigenlijk alleen maar grond eten, waarin hoofdzakelijk bacteriën zitten.

Wat ze uitpoepen, zit vol met mineralen, opgegeten door diezelfde bacteriën, die weer organische stof eten, als energievoer om mineralen te kunnen afbreken, die ze óók nodig hebben, voor hún opbouw. De bacteriën die de worm met grond opeten, zit dus vol mineralen, die ook zij weer nodig hebben voor de opbouw van hún lichaam. De poep van de wormen is slijmerig en vochtig van structuur, omdat poep uit hún lange darm komt, waarin ook weer bacteriën zitten, om hún afbraak te doen in het proces van vertering van de grond waarin weer bacteriën zitten, die de worm, via de grond, heeft opgegeten. Daardoor ontstaat een potgrond die zeer slijmerig is. Als ik het in stukken sla met de troffel, blijven er eerst grote stukken over, die verklein ik dan weer, en op het laatst druk ik die dan weer door de zeef heen, en dan blijven er een soort klontjes over, met losse grond. Op zich is dat dan weer voldoende vruchtbaar om in te telen. Ik hoef daar dan weer geen compost in te doen. Het proces van compost toepassen hier, met de grond die voorradig is, en bestaat uit steenstof, geeft een combinatie die uitstekend voldoet om planten te laten groeien, zonder meststoffen. De compost bestaat uit plantenmateriaal die v.n.l. bestaat uit grassen en kruiden, die een CN gehalte hebben van 19 staat tot 1. Dus 19 koolstof en 1 nitraat. Zaagsel heeft een CN getal van 60 staat tot 1.

Om terug te komen op het feit dat wormen potgrond veranderen in een slijmerige en compacte substantie, denk ik dus dat het komt dat de wormen niet uit de pot komen of willen, er is alles wat ze nodig hebben, en het feit dat wormen hier in Portugal, in de tuingrond niet naar boven komen omdat het te heet is, het vocht zich v.n.l. zich laag in de grond ophoud, en dat ze daar genoeg aan voeding hebben. Dus ''Mijn wormen'' voelen zich goed in de pot.

Alleen de potgrond verdicht zich zodanig dat de plant zich daar niet zo prettig in voelt. Daarom zeef ik de grond bij nieuwe beplanting, geef daar soms compost bij, en kijk hoe de structuur zich verhoud tot de nieuwe plant. De potgrond waar de wormen inzaten, stond al twee jaar. Het waren aardbeiplanten, en die waren aan vernieuwing toe. De wormen gaan daarna in de afval bak met groente resten, en die komt uiteindelijk weer terecht op het haalgebied, waarin de grassen en kruiden groeien.

Nog even een na-woord;

In N.L. gaat het verhaal rond dat wormen bladeren de grond in zouden trekken, om de organische stof te verhogen. Ik denk dat, als wormen dat al zouden kunnen, ze bladeren de grond in trekken om de grond te voorzien van bacterie leven, om zo hun voedsel voorziening op peil te houden. Wormen eten geen bladeren, mijn stelling is: Dat wormen grond eten, met daarin bacteriën, en zo aan hun micro elementen, mineralen dus, komen. In wezen zijn ze dus een concurrent van de plant, maar omdat hun poep zich, door hun spijsvertering in microbiële waarde heeft verbeterd, heeft hun poep zich in waarde vernauwd, en komen de planten toch tot mineralen opneming, en dáár draait het om.

Hendrik.