Frodo heeft een droom.

Frodo komt wakker, en kijkt om zich heen, maar niets is meer hetzelfde, Gandalf niet, Bilbo niet en ook zijn tochtgenoten, niet. Het lijkt alsof Rivendel een andere koers is gaan varen, meer een landelijke koers, maar dan is het woord ''Koers'' niet goed meer, het zou ''Tocht'' moeten zijn. Tocht, over landelijke omstandigheden, maar die ''Tocht'' was allang voorbij, die hadden ze zich achtergelaten, toen de zwarte ruiters ten onder waren gegaan in de rivier. Frodo begint aan zichzelf te twijfelen, maar pakt zich toch bij elkaar, en zoekt naar een oplossing. Rivendel was de plaats waar je veilig was, onder alle omstandigheden, maar op de heuvel is het net andersom, het is meer een vlakte geworden, met velden die aan het oogsten toe zijn, overal groeit graan, staan gewassen, en is men aan het oogsten, net zoals het vroeger op de plaatjes stond, die de leraar, liet zien bij geschiedenis. Hij voelde naar zijn ring, maar die hing nog aan de ketting, op zijn borst. Zou hij dan toch in een ander verhaal terecht zijn gekomen? Hij voelde nog eens aan zijn arm en schouder, maar dat was nog steeds een zere plek, waar de wond gezeten had, van de Morgul dolk. Hij herinnert zich nog de plek, waar hij onderuit was gegaan, maar niet hoe hij op de berg was gekomen, en de berg is nu verandert in een landschap, met granen en gewassen. Frodo neemt het maar, zoals het komt, en begint zich om te schakelen, naar een heel ander soort wereld. De wereld van landbouwgewassen, van werk doen met elkaar, plezier maken onder het werk, en het gewas binnen te halen, met op je knieën liggen, en elkaar helpen, om het werk lichter te maken. Hij wordt geroepen, dat hij ook moet mee doen, ondanks zijn plek, die nog wel zeer doet, maar lang niet zo zeer, dat hij niet kan werken. Het werk geeft hem plezier, meer dan de gesprekken die alsmaar gaan over het doel van de ring, om hem terug te brengen naar Mordor, ondanks het feit dat dat ook een spannende tocht is, waar je veel van kan leren, en spanning meer dan ondervindt. Hij is bezig met het oogsten van knollen met citroenen, eerst de knollen, dan de citroenen. De knollen komen uit de grond, netjes op een rij gesorteerd, en de citroenen hangen aan bomen, en die citroenen moeten in manden. De manden staan ook op een rij, en de knollen zijn tussen de bomen gepland, en staan ook op een rij. Daar waar de citroen bomen staan, is steeds een plek van tien meter over geslagen, om schaduw te geven aan de knollen, wanneer het te heet wordt, zodat ze elkaar helpen in de hitte, die in de middag plaatsvindt. Frodo beleeft veel plezier in het naar boven halen van de knollen, hij pakt het volle blad beet, gooit de knollen dan overdwars, zodat het blad kan drogen in de zon, die wellustig schijnt, en zo kan dienen om op weg te gaan, na afgehakt te zijn, door een kapmes, (geeft toch een ander gevoel, als hakken met zwaarden) naar zijn eindbestemming, het drogen tot blad, of bedekking. Toch hoort hij de stem van Gandalf, door zijn beleving van het land heen. Hij staat met zijn been nog in de landdroom, maar hoord ook de stem van Gandalf. Maar Gandalf wint het, en hij verteld hoe Frodo naar boven gebracht is, door Elrond's vrienden, dat hij op het punt stond te vervagen, met die splinter in zijn rug en arm, en dat Elrond hem heeft verzorgt, zodat de splinter niet zijn werk kon doen. En nu ga je weer slapen, zei Gandalf, want je krijgt nog een moeilijke vergadering, waar iedereen aanwezig is, ook mensen die je helemaal nog niet ontmoet hebt. Hendrik.