.

.

maandag 19 december 2022

De geest van de tijd.

Het idee ontstond toen ik langs de schapen liep, en hun wollige vacht zag, die ze nu echt nodig hebben. De dagen beginnen nu echt korter te worden, de sap stromen nemen af in de bomen, de natuur neemt het korter worden van de dagen ongelooflijk serieus, het heeft geen keus, want als je geen sapstroom hebt, die de dingen brengen waar ze nodig zijn, dan begint het behoorlijk terug te lopen. Goed, de dagen worden korter, de nachten langer, de kampvuren hoger, en er kondigt zich een stilte aan, die leidt naar devotie, die weer opgevolgd wordt tot bezinning en zelfinkeer, om te overdenken wat je eigenlijke waarde is voor de gemeenschap waar je toevallig in verkeerd, dan wordt dát ook serieus meegenomen in je overdenkingen, en zo staat de tijd een moment stil. Net zo stil als de boom of struik nodig heeft om het korten der dagen, te verwerken. Het licht, wat met het lengen der dagen terug komt, van een sobere uitstraling, geeft aanleiding tot het genieten van die langere tijd, die het licht met ons mag delen. De zon, het middelpunt van alles wat leeft op deze aarde, geeft ons kracht om het voorjaar binnen te halen, ook al is het nog niet zo ver. Maar het korten der dagen geeft ons ook uitzicht op het lengen der dagen, en in het middelpunt van dat hele gebeuren, geeft ons dat heerlijke gevoel, dat er toch echt iets gebeurd. Ook wij voelen dat in ons, ook wij zijn bijzonder gericht op dat gebeuren, ook omdat het licht iets bij ons teweeg brengt, wat ons dat dynamisch gevoel geeft, dat de dagen niet alleen lengen in de tijd, maar ook een nieuwe tijd aanreikt, waarin we dingen beter kunnen doen, dan het afgelopen jaar. En dat betere ligt in het verlengde van onze daden, van onze gevoelens, en ons instaat stelt het betere in ons naar boven te halen. En zo ziet u het juist, dat betere komt door het licht, wat voor gebracht wordt door de zon. De aarde draait rondom zijn eigen as, en daardoor worden de dagen korter, en in de zomer langer, en zo ontstaat er, door het draaien van die aarde, de groei en de koude, en dát geeft aan, dat het hele heelal met ons in evenwicht is. En niet het heelal is in evenwicht met ons, maar ook de daden die we plegen, hebben een voorgeschiedenis, maar ook een na-geschiedenis. Alles wat we ééns gedaan hebben, hetzij goed, hetzij niet zo goed, wordt ons gepresenteerd alsof het gisteren was, alsof de tijd niet stilgestaan heeft. Het overdenken van onze daden, geeft ons inkeer om ze alsnog te verwerken, en een keuze te maken, om iemand alsnog ter wille te zijn, en het goed met haar of hem te maken. En zo werkt het korter worden van de dagen ook mee, om ons leven beter in te richten, en socialer om te gaan met de mensen die ons omringen. Dus het één heeft wel degelijk te maken met het ander. Wij worden ook rustiger, verlangen naar contemplatie, naar inkeer, naar de rust, die de natuur in deze tijd ons schenkt. Het verwerken van ons innerlijk, geeft ons de rust die nodig is, om het geheel te overzien, en de keuzes te maken, om de krachten die loskomen uit het geheel wat ons omringt, de zon, de planeten, het verleden, de herhaling van het ritme uit het verleden, de klankkleur, het grijs van het heden, dat alles leidt ons naar devotie en inkeer, om met ons zelf tot inkeer te komen. En dat alles, omdat het te maken heeft met het jaargetijde waarin we nu leven, werken en samenwerken met de machten die ons omringen. De machten van de natuur. . Hendrik. Hestel Tellus.

Geen opmerkingen: