Soms vraag ik me af, wie er nu géén kanker heeft. In mijn directe omgeving kan ik er zo zes tellen, die het wel hebben. En dan tel ik me zelf niet mee... Jawel, ik heb het ook. En flink ook.
Geen reclame voor iemand die voornamelijk biologisch eet, nooit en te nimmer heeft gerookt, zelden koffie drinkt en niet aan de alcohol of een andere drug is.
DES blijkt op de lange duur
Het is een Gotspe. En de bron ligt bij het middel diëthylstilbestrol. Moeder natuur heeft hier geen ander weerwoord op, dan er over te kankeren.
Al met al blijk ik een zogeheten DES-dochter te zijn; een dochter van een moeder die in haar zwangerschap werd behandeld met het chemische middel diëthylstilbestrol. Een vinding van de farmaceutische industrie, wellicht 'om baby's beter te laten groeien'. Later in de jaren 70 van de vorige eeuw verboden... eindelijk! Ik ben van het jaar 1949.
Dit is nu typisch zo eentje van die vele andere vergiftigingen, die op de hele lange duur pas blijken een bron te hebben... Je weet van niks, merkt er ook niets van, totdat het blijkt...
Dat blijken begon bij mijn moeder in 1970, toen ze op een afschuwelijke manier aan baarmoeder kanker overleed. Bij mij bleek het 6 jaar geleden, toen ik met succes ben geopereerd aan een tweetal tumoren in de baarmoeder. Ook werd de baarmoeder weggenomen. Korte metten :)
Metastase
Het laatste nieuws dat tot ons kwam, vertelt dat wanneer een tumor wordt weggenomen er een grotere kans op uitzaaien is, omdat de oorzaak van de kanker (de chemie of een andere vervuiling) niet is weggenomen. Vandaar dat men graag ziet dat er iets van een chemo of radiotherapie volgt. En dan zijn daar weer twijfels over, over het juiste effect ervan, omdat men het heel moeilijk vindt om te traceren waar nou die oorzaak ligt en in welk deel van het lichaam die ligt. Om in z'n geheel onder de radio actieve straling te gaan liggen is ook geen optie, weten we inmiddels na de bom op Hiroshima.
Nee, laten we het vooral leuk houden.
Ons dagelijks voedsel
Maar nu... Telkens wanneer wij in contact komen met de medische wetenschap, hoe deskundig en erudiet ook, lopen we op een bepaald punt vast. We lopen vast op het gebrek aan kennis over ons dagelijks voedsel. Het zit gewoon niet in de artsen opleidingen. En veelal blijft het bij algemeenheden, zoals 'vezelrijk en groente en fruit'. Meer gestuurd door de algemene mening over ons voedsel dan over een specifieke kennis van 'waar komt het vandaan' en 'wat is er mee gebeurd voordat we het eten'... en... 'zit er ook voldoende voedingsstof in waar we wat aan hebben... op de lange duur'.
In onze 'moderne wereld' kopen we ons voedsel in de supermarkt. Het verse voedsel in de super stamt, voor het overgrote deel, uit de reguliere landbouw, gebonden aan regelgeving wat betreft bemesting en bespuiting. (Laat ik het hier over dit voedsel hebben en niet gaan zeuren over het bewerkte en geconserveerde voedsel uit de voedselindustrie.)
Cocktail en stapeling
Over de regelgeving betreffende bemesting en bespuiting... Laats werd een onthutsend bericht gepubliceerd:
'De afzonderlijke pesticide in een landbouwproduct blijft binnen de norm, maar de cocktail van alle pesticiden samen in dat zelfde landbouwproduct overschrijdt de norm op spectaculaire wijze.'
En dan hebben we het nog niet eens over de stapeling! De stapeling van elke dag weer dat bespoten groen en dat fruit... dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar. Een leven lang 'gezond eten' van onze helemaal ingeburgerde en 'goed' geregelde reguliere landbouw. Verdedigd tot in de haarvaten van onze samenleving, als zijnde 'de juiste weg'. Tja.. de juiste weg om geld te verdienen, voor boeren om een levensonderhoud te hebben, wat hen volledig toekomt. Wat? Is het boerenbestaan geen mooi beroep? Wat? Is een tuinder geen harde werker? Wat een duivels dilemma!
Kiezen
En toch heeft het alles te maken met de keuzes die je maakt... ook een tuinder kiest. Hij is de architect van zijn bedrijfsplan. Hij was er bij toen hij zich door impulsen liet sturen, mogelijkheden zag voor de dingen die hij wil bereiken, de middelen voorhanden had om dat te doen. En dan bedoel ik hiermee met name de chemische middelen, de pesticiden, die hem worden aangeboden en waarvan hij gebruik kan maken. Wanneer en waar maak je jouw keuze? Staat je niets meer in de weg dan de regelgeving en bepaalt die je norm, of trek je je eigen plan omdat er iets in jou is dat je anders doet besluiten. En kan je dat ook voor je omgeving verantwoorden? Besluit je niet te spuiten en neem je de consequenties, of spuit je volgens de norm en neem je de consequenties. Want consequenties vloeien voort uit elk besluit. Wat je ook doet. Een chemisch middel kan ook een keer verboden worden, omdat de publieke norm daarom vraagt. Een voorbeeld is glyfosaat, dat in Europa op de wip staat, wel of niet, niet of toch wel...
Ik zie nog die compleet verbouwereerde aardappelboer kwaad staan schreeuwen in de camera. Hij wist echt niet hoe hij zijn bedrijfsplan op 'een fatsoenlijke manier' zou moeten ombouwen, als hij zijn roundup niet meer zou mogen spuiten. Compleet hopeloos door 'politieke willekeur' overvallen. Roundup maakte het hem mogelijk, om zijn met gras en planten overgroeide akker dood te spuiten, het dorre resultaat daarvan onder te ploegen en zijn poters daarin te poten. Hoe moest dat anders? Wat een extra werk zou dat met zich mee brengen! En wanneer moest dat dan allemaal wel niet gedaan worden en wie moest dat dan doen? En wij moeten dan zijn aardappelen eten.
Het zal nog wel even duren voordat het gekanker uit de landbouw verdwijnt... áls het al gebeurt.
Dan schoonvader... een telg uit een oud boeren geslacht, die zich beroepshalve bezig hield met de rationalisatie van de landbouw, die met zijn werk inhoud gaf aan de ruilverkaveling, die nog even gauw een paar doosjes DDT ging halen 'voordat het verboden zou worden, want het was zo gemakkelijk'. Schoonvader met zijn prachtige brandschone moestuin, omrand met de altijd mooi bloeiende eenjarigen, de tuin die prijzen won en de trots van de buurt was. Schoonvader en schoonmoeder hebben nog vele jaren lang van hun mooie moestuin mogen eten... Toen zij aan maagkanker stierf ging er geen belletje rinkelen. Toen hij zelf darmkanker bleek te hebben ook niet.
Wel zette het ons aan het denken.
Intussen ben ik er helemaal van overtuigd, dat als deze toestand (deze reguliere landbouw) zo blijft doorgaan, er steeds meer mensen kanker zullen krijgen. Gewone mensen, die zich afvragen: 'Ik ook?' Hoe kan dit?'
Huiveringen
Vind je het dan raar, dat wanneer men mij vertelt dat ik 'veel groente en fruit moet eten', zoiets heb van 'nou ja dat doe ik al' en dat me vooral de huiveringen over de rug kruipen, als ik krijg te horen 'wat ik dan allemaal wel kan eten'... Artisjokken? Heb ik die? Nee. Frambozen? Spaar me!! Het eten van al het bespoten klein-fruit is levens gevaarlijk! Het ziet er heerlijk uit, die prachtige aardbeien en pruimen in de winkel, die ook nog eens goed voor mijn spijsvertering zouden zijn, die (als ik ze toch koop) nergens naar smaken! Soms koop ik fruit, ofwel tomaten uit 'De Biologische Hoek'. En als die dan ook nergens naar smaken, is het NIET biologisch!
Wat nu??
Wij kweken onze eigen aardbeien, onze eigen kool, onze eigen sla, ons eigen voedsel. Dat is wat ons rest. Wij maken er de tijd voor om het te doen, om ons met de vruchtbaarheid van de bodem te bemoeien, om uit te vogelen 'hoe dat nou werkt' in onze tuin, in onze Portugese leisteen-grond. Zo hebben we ontdekt dat onze grond vruchtbaar is! Dat het gewoon, simpelweg zo veel mineralen bevat, dat we er ons lange leven, en generaties na ons, nog genoeg aan hebben. Zo werd armoede rijkdom... voor ons... maar niet voor de omgeving, waar gewoonten en traditie de norm bepalen.
Zoeken
Het leven is vol mooie verrassingen, als je ze maar zoekt. Het leven zit ook vol nare omstandigheden, en daar moet je dan een oplossing voor zoeken. Toen ik kanker bleek te hebben heb ik gezocht naar een oplossing en naar de middelen om die te vinden. Zes jaar geleden was dat een operatie. Daarna las ik Andreas Moritz: 'Kanker is geen ziekte, maar een overlevingsmechanisme'. En ik las over de mogelijkheid om op een elegante en pijnloze manier de lever te reinigen en galblaasstenen kwijt te raken. Het vorige jaar deed ik nog zo'n kuur. Heel effectief en bijzonder verbazingwekkend. Wel is het zaak om de kuur heel nauwkeurig en op tijd te doen, zonder 'het kan ook zo wel'. Het staat er allemaal in, in dat boek: 'De ongelooflijke lever- en galblaaszuivering'.
Het overige, redelijk extreme, gedachtegoed van Moritz heb ik gelaten voor wat het was. Ik hoef me daarmee niet te identificeren omdat ik zijn boeken lees. Hoe doorleefd en oprecht ook. Wat mij wel boeit is de geheel andere, bijna omgekeerde, benadering van het probleem, de benadering vanuit de spijsvertering, daar waar de bron van ons functioneren ligt. Wat we er in stoppen komt er op de één of andere manier ook weer uit... dat principe. Het heeft me goed geholpen om de eerste problemen van mijn zieke toestand te doorstaan, om me 'schoon' te maken. En ik profiteer daar nu heel nadrukkelijk van, nu ik aan mijn laatste redmiddel ben begonnen; chemo.
Clear cell
Het middel diëthylstilbestrol veroorzaakt de agressieve clear cell kanker. Dit is niet de soort kanker waar Andreas Moritz over schrijft. De soort die wordt veroorzaakt door vervuiling via de spijsvertering of de inademing. Hier ben ik, bij geboorte, mee opgezadeld en heb er maar mee te dealen. Er zit niks anders op. Na mijn Moritzaanse schoonmaakbeurt bleek de tumor in mijn long van geen wijken te weten. En er is inmiddels meer potentiële metastase onderweg, die de medische wereld, in mijn directe omgeving, heeft doen besluiten om me op te geven. Zo hard is het leven.
Champalimaud
Maar nu is Portugal een land met vele grote verschillen en daarmee ook met heel specifieke kennis, gedragen door heel specifieke deskundigen, die niet gehinderd door verstikkende regelgeving, hun kennis kunnen uitbouwen en gestalte kunnen geven in samenwerkingsverbanden en zelfs complete instituten, die een eigen koers varen, om vervolgens prominent een stem te hebben in de wetenschap. Het Instituut Champalimaud in Lissabon is zo'n voorbeeld. En daar mag ik nu mijn chemo halen, die opvallend weldoordacht blijkt te zijn. Kort geleden zijn we hiermee begonnen. De komende maanden moeten uitwijzen wat het resultaat is.
Voorlopig ben ik hiermee nog wel even onder de pannen en ben nog maar nauwelijks in staat om achter de computer te kruipen om dit 'vlammend betoog' te schrijven. Ik had prachtige plannen voor het maken van mooie foto's van de tuin en de noeste arbeid die Hendrik van mij heeft overgenomen. Aan hem heb ik een grote steun. Deze oude man loopt inmiddels tegen de 80 (hij is van 1940), maar is nog aan het planten en sproeien als een jonge vent van... pak 'm beet 50?
Kashi in dialoog met Hendrik
Inmiddels heeft Kashi bedacht wat werk van mij over te nemen. Ze doet dat op haar eigen originele manier, middels een interview met Hendrik en een filmpje daarvan, die inmiddels op ons blog staat. Ik waardeer het dat ze enthousiast is en ook probeert te achterhalen wat de zin is van Hendrik's compostering en zijn idee over het bacterieleven in de grond. Voor ons veroorzaakte de ontdekking van de mineralen in onze rotsige leisteen grond een omslag in ons denken. Zo is het ook bij haar gegaan... én aan het groeien :)
Dus, voor nu, hier mijn bijdrage aan dit blog. Vanuit een ziekbed en goede hoop op een toekomst, die nog lang mag duren in dit prachtige land, met deze prachtige mensen.
Lieve biologische moestuinder... voel u gesteund!
*
Stella.
Geen reclame voor iemand die voornamelijk biologisch eet, nooit en te nimmer heeft gerookt, zelden koffie drinkt en niet aan de alcohol of een andere drug is.
DES blijkt op de lange duur
Het is een Gotspe. En de bron ligt bij het middel diëthylstilbestrol. Moeder natuur heeft hier geen ander weerwoord op, dan er over te kankeren.
Al met al blijk ik een zogeheten DES-dochter te zijn; een dochter van een moeder die in haar zwangerschap werd behandeld met het chemische middel diëthylstilbestrol. Een vinding van de farmaceutische industrie, wellicht 'om baby's beter te laten groeien'. Later in de jaren 70 van de vorige eeuw verboden... eindelijk! Ik ben van het jaar 1949.
Dit is nu typisch zo eentje van die vele andere vergiftigingen, die op de hele lange duur pas blijken een bron te hebben... Je weet van niks, merkt er ook niets van, totdat het blijkt...
Dat blijken begon bij mijn moeder in 1970, toen ze op een afschuwelijke manier aan baarmoeder kanker overleed. Bij mij bleek het 6 jaar geleden, toen ik met succes ben geopereerd aan een tweetal tumoren in de baarmoeder. Ook werd de baarmoeder weggenomen. Korte metten :)
Metastase
Het laatste nieuws dat tot ons kwam, vertelt dat wanneer een tumor wordt weggenomen er een grotere kans op uitzaaien is, omdat de oorzaak van de kanker (de chemie of een andere vervuiling) niet is weggenomen. Vandaar dat men graag ziet dat er iets van een chemo of radiotherapie volgt. En dan zijn daar weer twijfels over, over het juiste effect ervan, omdat men het heel moeilijk vindt om te traceren waar nou die oorzaak ligt en in welk deel van het lichaam die ligt. Om in z'n geheel onder de radio actieve straling te gaan liggen is ook geen optie, weten we inmiddels na de bom op Hiroshima.
Nee, laten we het vooral leuk houden.
Ons dagelijks voedsel
Maar nu... Telkens wanneer wij in contact komen met de medische wetenschap, hoe deskundig en erudiet ook, lopen we op een bepaald punt vast. We lopen vast op het gebrek aan kennis over ons dagelijks voedsel. Het zit gewoon niet in de artsen opleidingen. En veelal blijft het bij algemeenheden, zoals 'vezelrijk en groente en fruit'. Meer gestuurd door de algemene mening over ons voedsel dan over een specifieke kennis van 'waar komt het vandaan' en 'wat is er mee gebeurd voordat we het eten'... en... 'zit er ook voldoende voedingsstof in waar we wat aan hebben... op de lange duur'.
In onze 'moderne wereld' kopen we ons voedsel in de supermarkt. Het verse voedsel in de super stamt, voor het overgrote deel, uit de reguliere landbouw, gebonden aan regelgeving wat betreft bemesting en bespuiting. (Laat ik het hier over dit voedsel hebben en niet gaan zeuren over het bewerkte en geconserveerde voedsel uit de voedselindustrie.)
Cocktail en stapeling
Over de regelgeving betreffende bemesting en bespuiting... Laats werd een onthutsend bericht gepubliceerd:
'De afzonderlijke pesticide in een landbouwproduct blijft binnen de norm, maar de cocktail van alle pesticiden samen in dat zelfde landbouwproduct overschrijdt de norm op spectaculaire wijze.'
En dan hebben we het nog niet eens over de stapeling! De stapeling van elke dag weer dat bespoten groen en dat fruit... dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar. Een leven lang 'gezond eten' van onze helemaal ingeburgerde en 'goed' geregelde reguliere landbouw. Verdedigd tot in de haarvaten van onze samenleving, als zijnde 'de juiste weg'. Tja.. de juiste weg om geld te verdienen, voor boeren om een levensonderhoud te hebben, wat hen volledig toekomt. Wat? Is het boerenbestaan geen mooi beroep? Wat? Is een tuinder geen harde werker? Wat een duivels dilemma!
Kiezen
En toch heeft het alles te maken met de keuzes die je maakt... ook een tuinder kiest. Hij is de architect van zijn bedrijfsplan. Hij was er bij toen hij zich door impulsen liet sturen, mogelijkheden zag voor de dingen die hij wil bereiken, de middelen voorhanden had om dat te doen. En dan bedoel ik hiermee met name de chemische middelen, de pesticiden, die hem worden aangeboden en waarvan hij gebruik kan maken. Wanneer en waar maak je jouw keuze? Staat je niets meer in de weg dan de regelgeving en bepaalt die je norm, of trek je je eigen plan omdat er iets in jou is dat je anders doet besluiten. En kan je dat ook voor je omgeving verantwoorden? Besluit je niet te spuiten en neem je de consequenties, of spuit je volgens de norm en neem je de consequenties. Want consequenties vloeien voort uit elk besluit. Wat je ook doet. Een chemisch middel kan ook een keer verboden worden, omdat de publieke norm daarom vraagt. Een voorbeeld is glyfosaat, dat in Europa op de wip staat, wel of niet, niet of toch wel...
Ik zie nog die compleet verbouwereerde aardappelboer kwaad staan schreeuwen in de camera. Hij wist echt niet hoe hij zijn bedrijfsplan op 'een fatsoenlijke manier' zou moeten ombouwen, als hij zijn roundup niet meer zou mogen spuiten. Compleet hopeloos door 'politieke willekeur' overvallen. Roundup maakte het hem mogelijk, om zijn met gras en planten overgroeide akker dood te spuiten, het dorre resultaat daarvan onder te ploegen en zijn poters daarin te poten. Hoe moest dat anders? Wat een extra werk zou dat met zich mee brengen! En wanneer moest dat dan allemaal wel niet gedaan worden en wie moest dat dan doen? En wij moeten dan zijn aardappelen eten.
Het zal nog wel even duren voordat het gekanker uit de landbouw verdwijnt... áls het al gebeurt.
Dan schoonvader... een telg uit een oud boeren geslacht, die zich beroepshalve bezig hield met de rationalisatie van de landbouw, die met zijn werk inhoud gaf aan de ruilverkaveling, die nog even gauw een paar doosjes DDT ging halen 'voordat het verboden zou worden, want het was zo gemakkelijk'. Schoonvader met zijn prachtige brandschone moestuin, omrand met de altijd mooi bloeiende eenjarigen, de tuin die prijzen won en de trots van de buurt was. Schoonvader en schoonmoeder hebben nog vele jaren lang van hun mooie moestuin mogen eten... Toen zij aan maagkanker stierf ging er geen belletje rinkelen. Toen hij zelf darmkanker bleek te hebben ook niet.
Wel zette het ons aan het denken.
Intussen ben ik er helemaal van overtuigd, dat als deze toestand (deze reguliere landbouw) zo blijft doorgaan, er steeds meer mensen kanker zullen krijgen. Gewone mensen, die zich afvragen: 'Ik ook?' Hoe kan dit?'
Huiveringen
Vind je het dan raar, dat wanneer men mij vertelt dat ik 'veel groente en fruit moet eten', zoiets heb van 'nou ja dat doe ik al' en dat me vooral de huiveringen over de rug kruipen, als ik krijg te horen 'wat ik dan allemaal wel kan eten'... Artisjokken? Heb ik die? Nee. Frambozen? Spaar me!! Het eten van al het bespoten klein-fruit is levens gevaarlijk! Het ziet er heerlijk uit, die prachtige aardbeien en pruimen in de winkel, die ook nog eens goed voor mijn spijsvertering zouden zijn, die (als ik ze toch koop) nergens naar smaken! Soms koop ik fruit, ofwel tomaten uit 'De Biologische Hoek'. En als die dan ook nergens naar smaken, is het NIET biologisch!
Wat nu??
Wij kweken onze eigen aardbeien, onze eigen kool, onze eigen sla, ons eigen voedsel. Dat is wat ons rest. Wij maken er de tijd voor om het te doen, om ons met de vruchtbaarheid van de bodem te bemoeien, om uit te vogelen 'hoe dat nou werkt' in onze tuin, in onze Portugese leisteen-grond. Zo hebben we ontdekt dat onze grond vruchtbaar is! Dat het gewoon, simpelweg zo veel mineralen bevat, dat we er ons lange leven, en generaties na ons, nog genoeg aan hebben. Zo werd armoede rijkdom... voor ons... maar niet voor de omgeving, waar gewoonten en traditie de norm bepalen.
Zoeken
Het leven is vol mooie verrassingen, als je ze maar zoekt. Het leven zit ook vol nare omstandigheden, en daar moet je dan een oplossing voor zoeken. Toen ik kanker bleek te hebben heb ik gezocht naar een oplossing en naar de middelen om die te vinden. Zes jaar geleden was dat een operatie. Daarna las ik Andreas Moritz: 'Kanker is geen ziekte, maar een overlevingsmechanisme'. En ik las over de mogelijkheid om op een elegante en pijnloze manier de lever te reinigen en galblaasstenen kwijt te raken. Het vorige jaar deed ik nog zo'n kuur. Heel effectief en bijzonder verbazingwekkend. Wel is het zaak om de kuur heel nauwkeurig en op tijd te doen, zonder 'het kan ook zo wel'. Het staat er allemaal in, in dat boek: 'De ongelooflijke lever- en galblaaszuivering'.
Het overige, redelijk extreme, gedachtegoed van Moritz heb ik gelaten voor wat het was. Ik hoef me daarmee niet te identificeren omdat ik zijn boeken lees. Hoe doorleefd en oprecht ook. Wat mij wel boeit is de geheel andere, bijna omgekeerde, benadering van het probleem, de benadering vanuit de spijsvertering, daar waar de bron van ons functioneren ligt. Wat we er in stoppen komt er op de één of andere manier ook weer uit... dat principe. Het heeft me goed geholpen om de eerste problemen van mijn zieke toestand te doorstaan, om me 'schoon' te maken. En ik profiteer daar nu heel nadrukkelijk van, nu ik aan mijn laatste redmiddel ben begonnen; chemo.
 |
| Kijk, daar zit'ie. In de rechter long, net onder de splitsing van de rechter en de linker long. (Een foto die tijdens de bronchoscopie werd genomen. Origine Fundação Champalimaud) |
Het middel diëthylstilbestrol veroorzaakt de agressieve clear cell kanker. Dit is niet de soort kanker waar Andreas Moritz over schrijft. De soort die wordt veroorzaakt door vervuiling via de spijsvertering of de inademing. Hier ben ik, bij geboorte, mee opgezadeld en heb er maar mee te dealen. Er zit niks anders op. Na mijn Moritzaanse schoonmaakbeurt bleek de tumor in mijn long van geen wijken te weten. En er is inmiddels meer potentiële metastase onderweg, die de medische wereld, in mijn directe omgeving, heeft doen besluiten om me op te geven. Zo hard is het leven.
Champalimaud
Maar nu is Portugal een land met vele grote verschillen en daarmee ook met heel specifieke kennis, gedragen door heel specifieke deskundigen, die niet gehinderd door verstikkende regelgeving, hun kennis kunnen uitbouwen en gestalte kunnen geven in samenwerkingsverbanden en zelfs complete instituten, die een eigen koers varen, om vervolgens prominent een stem te hebben in de wetenschap. Het Instituut Champalimaud in Lissabon is zo'n voorbeeld. En daar mag ik nu mijn chemo halen, die opvallend weldoordacht blijkt te zijn. Kort geleden zijn we hiermee begonnen. De komende maanden moeten uitwijzen wat het resultaat is.
Voorlopig ben ik hiermee nog wel even onder de pannen en ben nog maar nauwelijks in staat om achter de computer te kruipen om dit 'vlammend betoog' te schrijven. Ik had prachtige plannen voor het maken van mooie foto's van de tuin en de noeste arbeid die Hendrik van mij heeft overgenomen. Aan hem heb ik een grote steun. Deze oude man loopt inmiddels tegen de 80 (hij is van 1940), maar is nog aan het planten en sproeien als een jonge vent van... pak 'm beet 50?
Kashi in dialoog met Hendrik
Inmiddels heeft Kashi bedacht wat werk van mij over te nemen. Ze doet dat op haar eigen originele manier, middels een interview met Hendrik en een filmpje daarvan, die inmiddels op ons blog staat. Ik waardeer het dat ze enthousiast is en ook probeert te achterhalen wat de zin is van Hendrik's compostering en zijn idee over het bacterieleven in de grond. Voor ons veroorzaakte de ontdekking van de mineralen in onze rotsige leisteen grond een omslag in ons denken. Zo is het ook bij haar gegaan... én aan het groeien :)
Dus, voor nu, hier mijn bijdrage aan dit blog. Vanuit een ziekbed en goede hoop op een toekomst, die nog lang mag duren in dit prachtige land, met deze prachtige mensen.
Lieve biologische moestuinder... voel u gesteund!
*
Stella.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten