Een andere manier van samenleven.
Soms, in een gewoon gesprek, komt er iets bovendrijven wat meer dan de moeite waard is om te onthouden. Het zinkt weer weg door andere belangrijke dingen in dat gesprek, maar dan later komt het toch weer bovendrijven. Zeg maar dat het onderbewuste, het heeft aangemerkt, als belangrijk, en dan, plop is het er weer.
Dat was dus het onderwerp in het gesprek met een vriendin, wat ik me later herinnerde en nu uitgewerkt heb.
We kennen allemaal het gewone huisgezin. Door de tijd en de bewustwording, zijn we aangeland in het huisgezin, dat grootouders weggestopt worden in bejaardentehuizen, zij horen niet meer bij het huisgezin. Terwijl dat vroeger een noodzaak was om het gezin draaiende te houden. Grootva en ma waren nodig als toezicht, kennisoverdracht en bij hulp in diverse omstandigheden.
Door allerlei invloeden van vrijheid tot en met de computer en wasmachine heeft men het gevoel dat men ontsnapt is aan de noodzaak tot het hebben van grootouders.
Terwijl nu het probleem zich voordoet dat ouders van het huisgezin, hun kinderen naar de kres, de peuteropvang en de school moet brengen (die zo nu en dan ook geen leraar (es) meer heeft) en niet terug kunnen vallen op grootva-ma, omdat die dat allemaal niet meer op kunnen vangen, omdat ze dat allang zijn ontwend, verleerd en er ook helemaal geen zin meer in hebben. Voed je eigen kinderen maar op, is het credo van nu.
Toch zou ik willen dat grootouders nog wel een taak zouden kunnen oppakken. Niet omdat grootouders het ideaal zouden zijn, maar meer omdat vier generaties, zaken als ouder en jonger zijn meer als natuurlijk zouden ervaren, omdat ze met elkaar omgaan. Elkaars inzichten, gewoonten en leeftijd gebonden perikelen, leren ervaren, op oude en jonge leeftijd. De afstand die nu tussen jongeren en ouderen bestaat, is kunstmatig ontstaan door onze maatschappij. Het was een natuurlijke ontsnapping aan de macht en de druk die jonge ouders ondervonden van hun ouders, op hun huisgezin, maar er is ook een heleboel verloren gegaan, daardoor.
Die tijd van vroeger, toen grootouders wel veel invloed hadden, komt nooit meer terug, daarvoor is de maatschappij te veel veranderd en doorgeschoten.
Wat wel kan, is grootouders zoeken op basis van gelijke gezindheid. Dat zijn dan geen echte grootouders maar ouderen op leeftijd, die passen bij de leefstijl waar het jonge gezin voor heeft gekozen.
Ik kom hierop, omdat ik toevallig bij een vriendin op bezoek was, en daar was ook een moeder met twee kinderen, een jongen en een meisje, een man van twintig, en ik van bijna tachtig. vier generaties dus.
Ze hadden op de markt een man ontmoet die klei producten (klei stenen als lego) voor kleine huisjes verkocht. De vriendin had klei uit de buurt gehaald en met zijn allen gingen ze een huisje bouwen van stenen en klei, en stokjes voor versteviging.
Ik was op dat moment niet in de sfeer om echt mee te doen, maar kon het wel observeren. En er ontstond een soort werkverdeling. De jongen en de vriendin gingen echte muren bouwen, de twintiger ging de inboedel alvast maken, stoelen en plantenbakken etc. Het meisje deed dan weer met de een mee en dan weer met de ander, en de moeder van de kinderen maakte foto's, om het vast te leggen voor later.
En de sfeer was goed. Ik zat alleen te kijken wie wat deed, en was alleen maar aanwezig.
Achteraf was dat goed, mij kennende had ik misschien wel een initiatief aangedragen, waarbij het spontane, was verdwenen.
Toch is zoiets als kleien met als doel, dorpen te bouwen, ook een leuk idee, vooral als dat dan weer verbonden wordt met een spel als monopoly, maar dan op een manier, in plaats van straten, een tuindorp, waar iedereen zijn eigen groentetuin heeft en alleen geld nodig heeft om b.v. de electra te betalen, die hij niet zelf kan opwekken, maar moet afbetalen van zijn verkochte groenten of granen.
Maar dit terzijde. Waar het me gaat is, dat ouderen gewoon aanwezig kunnen zijn bij kinderen, en alleen al door hun aanwezigheid de rust brengen, die kinderen op hun tijd nodig hebben. De spanning in het gezin, door de verschillende karakters wordt dan, als het ware, afgevloeid naar de aarde:)
Daarnaast denk ik dat het gezin in een platteland situatie, als gezin meer kansen heeft dan in een stad, met zijn vele spanningen. Weet men dat te combineren met ouderen die aansluiten bij de leefstijl van het gezin, dan heeft het gezin de meeste kans op een harmonieus zelfbestaan. En dan maakt het niet uit of de ouders een traditioneel gezin zijn, of een andere combinatie. Het gaat met name om de vier generaties die stabiliserend op elkaar inwerken. Denk ik. Iets voor de kerstdagen?
Hendrik (:).
Toch zou ik willen dat grootouders nog wel een taak zouden kunnen oppakken. Niet omdat grootouders het ideaal zouden zijn, maar meer omdat vier generaties, zaken als ouder en jonger zijn meer als natuurlijk zouden ervaren, omdat ze met elkaar omgaan. Elkaars inzichten, gewoonten en leeftijd gebonden perikelen, leren ervaren, op oude en jonge leeftijd. De afstand die nu tussen jongeren en ouderen bestaat, is kunstmatig ontstaan door onze maatschappij. Het was een natuurlijke ontsnapping aan de macht en de druk die jonge ouders ondervonden van hun ouders, op hun huisgezin, maar er is ook een heleboel verloren gegaan, daardoor.
Die tijd van vroeger, toen grootouders wel veel invloed hadden, komt nooit meer terug, daarvoor is de maatschappij te veel veranderd en doorgeschoten.
Wat wel kan, is grootouders zoeken op basis van gelijke gezindheid. Dat zijn dan geen echte grootouders maar ouderen op leeftijd, die passen bij de leefstijl waar het jonge gezin voor heeft gekozen.
Ik kom hierop, omdat ik toevallig bij een vriendin op bezoek was, en daar was ook een moeder met twee kinderen, een jongen en een meisje, een man van twintig, en ik van bijna tachtig. vier generaties dus.
Ze hadden op de markt een man ontmoet die klei producten (klei stenen als lego) voor kleine huisjes verkocht. De vriendin had klei uit de buurt gehaald en met zijn allen gingen ze een huisje bouwen van stenen en klei, en stokjes voor versteviging.
Ik was op dat moment niet in de sfeer om echt mee te doen, maar kon het wel observeren. En er ontstond een soort werkverdeling. De jongen en de vriendin gingen echte muren bouwen, de twintiger ging de inboedel alvast maken, stoelen en plantenbakken etc. Het meisje deed dan weer met de een mee en dan weer met de ander, en de moeder van de kinderen maakte foto's, om het vast te leggen voor later.
En de sfeer was goed. Ik zat alleen te kijken wie wat deed, en was alleen maar aanwezig.
Achteraf was dat goed, mij kennende had ik misschien wel een initiatief aangedragen, waarbij het spontane, was verdwenen.
Toch is zoiets als kleien met als doel, dorpen te bouwen, ook een leuk idee, vooral als dat dan weer verbonden wordt met een spel als monopoly, maar dan op een manier, in plaats van straten, een tuindorp, waar iedereen zijn eigen groentetuin heeft en alleen geld nodig heeft om b.v. de electra te betalen, die hij niet zelf kan opwekken, maar moet afbetalen van zijn verkochte groenten of granen.
Maar dit terzijde. Waar het me gaat is, dat ouderen gewoon aanwezig kunnen zijn bij kinderen, en alleen al door hun aanwezigheid de rust brengen, die kinderen op hun tijd nodig hebben. De spanning in het gezin, door de verschillende karakters wordt dan, als het ware, afgevloeid naar de aarde:)
Daarnaast denk ik dat het gezin in een platteland situatie, als gezin meer kansen heeft dan in een stad, met zijn vele spanningen. Weet men dat te combineren met ouderen die aansluiten bij de leefstijl van het gezin, dan heeft het gezin de meeste kans op een harmonieus zelfbestaan. En dan maakt het niet uit of de ouders een traditioneel gezin zijn, of een andere combinatie. Het gaat met name om de vier generaties die stabiliserend op elkaar inwerken. Denk ik. Iets voor de kerstdagen?
Hendrik (:).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten