.

.

dinsdag 17 november 2020

Kashi: Niet met en niet zonder...

Het is denk ik nu zo het derde jaar... nadat ik samen met moeders enthousiast ben begonnen aan het composteren volgens de hestel tellus methode. Nog steeds ben ik door en door overtuigt van de effectiviteit en toepasbaarheid van deze (revolutionaire) methode. Voedzaam voedsel produceren met wat we hier voor niets en zoveel voorradig hebben. Leisteen, waar de aarde hier voornamelijk uit bestaat, die boorde vol mineralen zit en waarmee we ons voedsel en dus onszelf gratis en voor niets kunnen verrijken.

Maaien, pakketjes maken, dompelen, verzamelen, zeeven en toevoegen aan de grond. Het zijn vertrouwde stappen geworden, geeft ritme aan een aantal weken in het jaar en aan het ritme van de tuin. Het zorgt voor die zeer vervullende momenten dat je met je mandje de tuin in loopt om een heerlijke maaltijd te fabriceren. Waar ik zatter en verzadigder van ben, al zit dat misschien alleen tussen m'n oren, het lijkt er echt op. Ja het is al het werk en de energie dan zeer waard op deze momenten.. Je krijgt er iets voor terug wat je in de winkel niet kunt kopen, al dan niet biologisch. Je hebt er je eigen ziel en zaligheid in gestopt en die krijg je op deze momenten terug. Aangevuld met wat deze grond en de planten je te bieden hebben.


Maar waarom deze titel? Hendrik is er wel uit dat de methode an zich af is. Het werkt, het is nuttig, het is op menselijke maat, in principe kan iedereen het. Ik kan het ook, het werkt. Maar zoals met alle dingen die je aanpakt komt er zoveel meer bij kijken dan enkel het uitvoeren van een methode. Zo is de methode ontstaan vanuit een partnerschap tussen Stella en Hendrik, een gesloten huwelijk met duidelijke rolverdelingen. Stella, vandaag als ik dit schrijf is ze precies een jaar geleden overleden, deed de tuin en het koken. Zij deed de planning van wat er verbouwd werd, zorgde voor variatie, deed het meeste onderhoud van de tuin en maakte er lekkere hapjes van. Hendrik deed voornamelijk het composteren, onderhouden van de grond, voorbereiden van de bedden enzo. Samen was dat in balans. Er was motivatie, aanmoediging, hulp en aandacht voor elkaar. Ontwikkelingen konden ze met elkaar delen. 


Misschien romantiseer ik het, maar ik merk dat ik er in m'n eentje gewoon iets ontbreekt. Tuurlijk geniet ik als ik in de tuin bezig ben, als ik kan oogsten, als ik sta te trappelen of maaien. Ik geniet van de maaltijden klaarmaken en het opeten ervan al dan niet alleen. Het zijn niet de handelingen an zich die voor de disbalans zorgen. Het is een meer innerlijke disbalans.. In het proces van het hele composteren en doorlopen van alle stappen met alles wat je daarin tegenkomt is het fijn om te delen, ervaringen uit te wisselen en samen beter te worden. Nu zoek ik Hendrik af en toe op en m'n ouders weten allebei hoe het hier reilt en zeilt en verlangen er misschien zelfs af en toe wel naar. Dat is natuurlijk fijn, maar via de beeldbuis uitwisselen is nog weer anders dan het delen in het moment zelf.


Zo is het composteren voor mij een spiegel geworden voor wie en wat ik ben. De motivatie en het enthousiasme steeds weer in mezelf zien te vinden. Moeilijkheden die ik tegenkom en die de boel soms even uit evenwicht brengen op te lossen. Ook is er steevast te weinig compost in mijn geval. Een eigenschap van mij is blijkbaar dat ik altijd meer doe, krijg en wil dan ik bedacht had. Dus als je hebt uitgerekend hoeveel compost je ongeveer over zal houden en hoeveel grond je daarmee kunt bedienen en dan ben ik intussen alweer met volgende projecten begonnen. Zoals een kas bouwen, waar je dan weer potten en grond met aarde in wilt hebben. Of je krijgt plantjes van de buren of zaden die een plekje verdienen en je hebzucht of enthousiasme stimuleren. Maar ja daar heb je meer compost voor nodig om dit allemaal optimaal te kunnen bedienen. En niet optimaal bedienen houdt in dit klimaat meestal in dat je pogingen zullen mislukken. Je hebt dan een hoop energie, tijd en middelen gestopt in iets wat niet terug komt. Of ik ga zelf plots 2 maanden naar nederland in de zomer en heb huisoppassers die van tuinieren weinig kaas gegeten hebben... Je leert met andere woorden veel over jezelf en je komt jezelf best tegen tijdens het composteren.. :)


Binnen een uitgestippeld plan kom je je eigen ongepland heden tegen. Als je namelijk geen plan hebt, zoals ik, dan heb je dus ook niet echt richtlijnen, overzicht en prioriteiten. Je moet je verliezen dan nemen en tegenslagen of beperkingen incasseren. Wat niet vervelend hoeft te zijn, omdat het nou eenmaal bij deze vrijere levensstijl hoort. Waar ruimte en behoefte is aan sociale, buitenhuise activiteiten.


Gelukkig is er uiteindelijk altijd weer het ritme in het proces waardoor je gewoon weer ergens moet beginnen. Het hek verbouwen voor meer grasland, en dus hopenlijk meer compost als de omstandigheden meezitten. De routine van de zakken vullen, een extra omhulsel maken voor een extra bigbag. En voordat je het weet heb je de cyclus toch weer doorlopen.. Kun je de tuin weer in voor je maaltijdje. Met andere woorden ik kan en wil soms niet met, maar ook niet zonder...


Dus nu is de vraag nog die rest hoe ik vanuit deze positie in connectie met dat wat er ontbreekt kan komen? Hoe ziet zo'n connectie eruit? Delen, uitwisselen, samenwerken, aandacht, motivatie, etc. Ik heb er nog geen antwoord op. Want hoe graag ik ook met mensen ben, ook hier ben ik soms net zo graag zonder. En aansluiting vinden met anderen met een onderwerp als composteren... Tja, dat heeft tot nu toe nog niet gewerkt en brengt me meestal juist in positie van overtuigen, betweterij  en meningsverschillen dan naar een dichter contact. Het is goed om het zo op te schrijven, want ook hier blijkt nog wel het een en ander te leren... 


Kashi

Geen opmerkingen: