.

.

dinsdag 17 november 2020

Leef ik in een parallelle wereld als ik buiten woon.

 Hoe verhoud zich een parallelle wereld beleving. 

Leeft men in een parallelle wereld, dan is dat niet alleen een kwestie van de dingen die je doet, maar ook de beleving, van wat je doet. In de wereld om ons heen worden besluiten genomen, buiten onze wil om, maar waar we wel afhankelijk van zijn, wel of niet mee instemmen, maar er toch gevolg aan geven, om er bij te horen, of gewoon om het niet moeilijk te krijgen, door er tegenin te gaan. Vaak past men zich dus aan. 

Leeft men in een parallelle wereld, dan trekt men zich terug, in de eigen cocon, trekt zijn eigen plan, en doet zo min mogelijk mee, met de wereld om ons heen. Het zijn dus twee gescheiden werelden. Dit behoeft elkaar niet te bijten, zolang er geen conflict ontstaat. Ontstaat er wel een conflict, dan ontstaat er wrijving etc.

Ik woon op een afgelegen boerderij, probeer mijn eigen groente te verbouwen, en heb weinig contact met anderen. Toch voelt dit niet, alsof ik in een parallelle wereld leef. Stella en (ik) schreven dit blog om weer te geven wat we deden en daar verslag van te doen, misschien wel als ''kunstvorm''. Nu ik echt helemaal alleen leef, en mijn dagelijkse dingen doe, voel ik me, maar wel op afstand, toch verbonden met de maatschappij. In grote lijnen ben ik voor overleg, als het echt om problemen gaat. Ik leef dan wel alleen, maar heb de wereld om me heen wel nodig, al was het alleen maar om wc papier te kopen, wat ik niet zelf kan maken. Dus ik ben afhankelijk van die maatschappij, maar wil er niet dagelijks in wonen. En ik heb daar de mogelijkheid voor, gewoon een aow, en de keus die we in het verleden hebben gemaakt.

Nu de zomer op zijn eind loopt, en de droogte duidelijk aanwezig is, omdat de rivier waar ik aan woon, voornamelijk uit stenen bestaat, en er nog één plek over is, waar nog water staat. Waar de vissen en kikkers zich hebben teruggetrokken, en ik een aantal keren per dag, mij terug trek, om dat te beleven. Kom ik tot inzicht dat het hier geweldig toeven is. Toch kan ik niet buiten die maatschappij om, om hier te zijn. Nu de corona heeft toegeslagen, en we al bijna weer in een lock-down zitten. Nu de bijtjes het moeilijk hebben, door allerlei bespuiting. Nu de natuur dus toch wel eindig blijkt. De industrie een te groot beslag legt op die zelfde natuur, de landbouw te grootschalig en te milieuonvriendelijk is, geeft dat aan, dat er iets in onze samenleving is, wat de verkeerde kant op gaat. We gaan als mensheid ons zelf bedreigen, en dreigen onze toekomst zelf te vernietigen. Toch kies ik voor een vorm van buitenleven, waar ik die maatschappij wel waarneem, en er ook niet omheen kan. En niet alleen maar omdat ik wc papier nodig heb, maar ook voor communicatie, het gesprek, de reactie op wat ik denk en doe, maar wel op afstand. En daar zit het verschil in, in die parallelle wereld beleving. Zich dus terug trekken in je eigen cocon, dus met mensen die diezelfde beleving hebben, zich afzetten tegen die buitenwereld, een soort religieus samenzijn met hetzelfde doel..... Of nog maatschappelijk deelnemen aan activiteiten. En er zich niet tegen afzetten.

Hoe de wereld zich ook verder ook gaat ontwikkelen, juist door het gesprek aan gaan, door te polderen dus, kan men er uit, of niet eruit komen. We doen het met zijn allen, en komen tot een oplossing, of komen er niet uit, de tijd zal het echt leren. Wat we probeerden; (Stella in het begin, en nu ik dus)aan te geven, met ons ''kunstproject'', ''composteren omdat het kan'', was ook een aanzet tot het denken hierover., en over landbouw in het geheel. En gezien het feit dat het blog, nog elke dag wordt bekeken, en gelezen, geeft aan dat er een behoefte aan is, voor deze manier van leven en bezig zijn. We hebben ons niet teruggetrokken, van die samenleving, maar composteren op deze manier vraagt wel een gebied waar het kan, en daarom hebben we het hier gedaan. Nog dagelijks houd ik contact, via internet, met die samenleving, en het gaat helemaal niet goed, maar ik laat me daardoor niet afzonderen, en denken dat dat de weg is om het te overleven. Ik denk het niet. Overleven doen we met zijn allen, of we gaan ten onder:). Maar dat is niet morgen, alhoewel de dingen die we nu doen, er wel aan kunnen, en zullen meewerken, hoe het uiteindelijk afloopt. En ik hoop met u, dat het lang mag duren. In de tussentijd kunnen we nog een heleboel doen, om het tij te keren. Waar het uiteindelijk omgaat is, om met goede voorbeelden en argumenten, anderen te overtuigen. Dit blog geeft u argumenten en voorbeelden dat het kan. Het is een specifieke methode, die er vanuit gaat dat men de beschikking heeft over land , en goede afspraken met de omgeving. De rest volgt dan vanzelf:). Dacht ik nog, in het stuk ''Denken over denken'', dat afzondering met anderen, een uitkomst zou kunnen zijn, kom ik er hier in dit stuk, van terug. Afzonderen is je onttrekken aan de samenleving, en dat wordt je nooit in dank af genomen. En terecht, het is elitair om jezelf op een voetstuk te zetten, alleen omdat je een bepaalde tuinbouw methode volgt, en-of, of je een bepaald geloof of doelstelling nastreeft. Op het moment dat je je elitair opstelt, verlies je het contact met de maatschappij en heb je geen recht van spreken meer, met wat voor argumenten dan ook. Ik denk dus niet, dat ik in een parallelle wereld leef, daarvoor heb ik nog teveel contacten in de samenleving. Ik wil alleen mijn eigen ''ding'' doen, in een leefomgeving waar ik de ruimte om me heen heb, en daarvan genieten, zonder anderen lastig te vallen. Als ik dan aan mijn poeltje zit (wat geen land van mij is), de libellen zie rondzweven, de kikkers het water in en uit zie springen, en de kleine visjes zie zwemmen (alsof de hele wereld van hun is), dan geniet ik voor u mee. Dat wou ik u mee geven, in dit stukje.

Hendrik.

Geen opmerkingen: