De omstandigheden.

 Het begon met Stella, zij had vroeger iets met tuinbouw gedaan, en daar zijn we op door geborduurt. Toen zijn we hier in Portugal  beland, eerst op een andere lokatie, maar later in het huis, waar ik nog steeds woon. Stella is ondertussen aan Clearcel kanker, overleden, en ik eet gewoon uit de winkel, Maar vroeger hadden we een compost bedrijf, en van daaruit hebben we die kennis mee genomen, en zijn we hier beland. Alleen nu is de vraag, hoe het verder moet. De maatschappij vervreemd steeds meer, eten wordt duurder, en de elite steeds meer vervreemd, omdat ze niet meer het dagelijkse belang hebben. Zij trekken zich terug, in hun gelederen, maar ook zij komen het belang van goed voedel tegen. En niet alleen goed voedsel, maar ook de mineralen, want op stikstof alleen kun je niet leven. Maar die afslag hebben ze niet door. Ze zullen zich nog lang het goede voedsel kunnen eten, maar op een zeker moment, komen zij ook het gebrek tegen. De melkvee houderijen hebben daar al last van, want aan koeien komt op een geven moment, omdat het milieu belang, dat stoord. Nederland is te klein voor al die mensen, die ook nog moeten eten. Ik heb het nog over goed willende mensen, die teleurgesteld als elite wordt bestempeld, maar ook zij komen het elitaire systeem tegen. Geen winkel die dat tegen houd. De winkels zijn het eerste wat geremt worden in peroneel aannemen, en goederen. Zij verkopen niet meer. Dan gaat het steeds verder. Het voedel probleem wordt opgemerkt, ook de prijzen gaan omhoog, maar de elite trekt zich terug in hun bastion, en trekken weg naar vreemde landen, tot ook daar het voedsel probleem zich voordoet. Je komt alleen nog aan voedsel, als je het zelf verbouwd. Maar de grond is daar niet geschikt voor, omdat het ingenomen is door gebouwen en huizen. Er ontstaat een overbevolking, die zijn weerga niet kent. Er is een bevolkings groei, en er komt een beweging opgang van volkse opstand, maar de winkels zijn leeg, en er is niets te halen, nog voedsel, nog kleding, nog apparaten die nodig zijn, voor het onderhoud. De volkse opstant trekt naar andere landen, maar ook daar is niets te halen. Dan komt er een oorlog, omdat dat gebruikelijk is. Er zijn in het begin nog wel plannen voor uitbrijding van opslag, en een toename van gebruik goederen, maar ook dat stopt, want de werkeloosheid neemt toe. En alleen maar omdat de elite de macht van het plannen heeft, en zich verder helemaal niet druk maakt. 

Hendrik.

De ecologische oogst.

Maandag begon het, er was een weersverwachting, van regen, maar je weet nooit waar je aan toe bent, komt er nu wel of geen regen. Het kwam dus niet, maar er stond wel veel op het spel. Het gaat om mijn oogst van de ecologische kapucijners, waar ik al veel werk in heb gestopt. Eerst met het zaaien, want ik moest veel bukken, en dat valt niet mee, als je oud wordt. Toen met het water geven, want met die droogte, sta je steeds voor de vraag, hoe lang moet je water geven, voordat de pomp het begeeft, en nu met de vraag of er regen komt, en de oogst verloren gaat. Dus de knoop door gehakt, en maar gaan oogsten. De tijd was er goed voor, de kapucijners waren rijp, en het weer was goed, buiten de kans van regen om.Ik toog aan het werk, maar moest eerst nog plannen hoe het aan te pakken. Het zijn twee bedden, die ik nog met Stella gemaakt heb, en die halverwege de heuvel zijn aangelegd. Ik begon met het onderste bed, en pakte met mijn rechter en linkerhand de erwten beet, en deed ze in de gereedstaande kruiwagen. Zo ver zo goed. Toen ik aan het eind van het bed was, moest ik naar het andere bed, maar daar moest ik een stap omhoog doen, en dat kostte mij meer moeite, want bij elke stap moest ik me meer inspannen. Ik kwam wel aan het eind van het bed, en het klonk in mijn hoofd steeds, het zijn wel ecologische kapucijners, en er komt regen. En het is nu of nooit! De regen kwam nooit, maar dat wist ik nog niet.Aan het eind van het bed, en na een tweede kruiwagen, had ik de oogst binnen. Maar toen begon het oogsten eigenlijk pas goed, want de kapucijners moesten nog verwijderd worden uit hun meegegroeide bescherming. Ik had wel een aantal planten geoogst, maar de erwten moesten nog uit hun jasje verwijderd worden. Daar ben ik vanaf dinsdag tot donderdag mee bezig geweest, met mijn ecologische kapucijners. Het was een handmatig proces, niets van mechanisch aan, ert voor ert, uit hun basje vandaan halen, en in een gereed staande bak doen. De erwten zaten nog in hun bastje, netjes op een rij, net zoals ze gegroeid waren. De peulen rammelden nog prettig, en klank matig, op een bepaalde klankhoogte, en de wereld om mij heen was in alle rust. Niets om mij heen bewoog. Mijn kat bewoog ook niet, daar was het veel te heet voor. Het is dan om 15 uur, 45 graden, dus tel uit je winst.Ik kon horen of er nog een erwd in zat, door de stengel te bewegen, en zo kon ik horen, of er nog een erwd in zat. Dat is misschien niet zo spectaculair, maar het rammelen van je oogst, en  te horen in je hoofd, dat het toch echt de ecologische oogst van het jaar is, en dat het uniek is dat je dat echt gelukt is, is al een mijlpaal in je leven, in je latere leven, want hoe vaak kun je dat nu nog mee maken?Die kapucijners komen nog uit Nederland, hebben met het vliegtuig hun reis gemaakt, zijn al een keer uit gezaaid, al een keer geoogst, en zien nu voor de tweede keer het levenslicht. Ze kunnen ook nog over hun reis vertellen, en hebben hun taak volbracht. Ik gebruik ze, als eiwitbron, samen met bonen, en behoren tot mijn vaste begeleiding van mijn groenten, die ik dagelijks eet. Allemaal biologisch, ik weet niet of ik daar nu oud van word, maar ik leef mijn leven, en wordt nog door niemand uitgedaagd. Hendrik.

Frodo heeft een droom.

Frodo komt wakker, en kijkt om zich heen, maar niets is meer hetzelfde, Gandalf niet, Bilbo niet en ook zijn tochtgenoten, niet. Het lijkt alsof Rivendel een andere koers is gaan varen, meer een landelijke koers, maar dan is het woord ''Koers'' niet goed meer, het zou ''Tocht'' moeten zijn. Tocht, over landelijke omstandigheden, maar die ''Tocht'' was allang voorbij, die hadden ze zich achtergelaten, toen de zwarte ruiters ten onder waren gegaan in de rivier. Frodo begint aan zichzelf te twijfelen, maar pakt zich toch bij elkaar, en zoekt naar een oplossing. Rivendel was de plaats waar je veilig was, onder alle omstandigheden, maar op de heuvel is het net andersom, het is meer een vlakte geworden, met velden die aan het oogsten toe zijn, overal groeit graan, staan gewassen, en is men aan het oogsten, net zoals het vroeger op de plaatjes stond, die de leraar, liet zien bij geschiedenis. Hij voelde naar zijn ring, maar die hing nog aan de ketting, op zijn borst. Zou hij dan toch in een ander verhaal terecht zijn gekomen? Hij voelde nog eens aan zijn arm en schouder, maar dat was nog steeds een zere plek, waar de wond gezeten had, van de Morgul dolk. Hij herinnert zich nog de plek, waar hij onderuit was gegaan, maar niet hoe hij op de berg was gekomen, en de berg is nu verandert in een landschap, met granen en gewassen. Frodo neemt het maar, zoals het komt, en begint zich om te schakelen, naar een heel ander soort wereld. De wereld van landbouwgewassen, van werk doen met elkaar, plezier maken onder het werk, en het gewas binnen te halen, met op je knieën liggen, en elkaar helpen, om het werk lichter te maken. Hij wordt geroepen, dat hij ook moet mee doen, ondanks zijn plek, die nog wel zeer doet, maar lang niet zo zeer, dat hij niet kan werken. Het werk geeft hem plezier, meer dan de gesprekken die alsmaar gaan over het doel van de ring, om hem terug te brengen naar Mordor, ondanks het feit dat dat ook een spannende tocht is, waar je veel van kan leren, en spanning meer dan ondervindt. Hij is bezig met het oogsten van knollen met citroenen, eerst de knollen, dan de citroenen. De knollen komen uit de grond, netjes op een rij gesorteerd, en de citroenen hangen aan bomen, en die citroenen moeten in manden. De manden staan ook op een rij, en de knollen zijn tussen de bomen gepland, en staan ook op een rij. Daar waar de citroen bomen staan, is steeds een plek van tien meter over geslagen, om schaduw te geven aan de knollen, wanneer het te heet wordt, zodat ze elkaar helpen in de hitte, die in de middag plaatsvindt. Frodo beleeft veel plezier in het naar boven halen van de knollen, hij pakt het volle blad beet, gooit de knollen dan overdwars, zodat het blad kan drogen in de zon, die wellustig schijnt, en zo kan dienen om op weg te gaan, na afgehakt te zijn, door een kapmes, (geeft toch een ander gevoel, als hakken met zwaarden) naar zijn eindbestemming, het drogen tot blad, of bedekking. Toch hoort hij de stem van Gandalf, door zijn beleving van het land heen. Hij staat met zijn been nog in de landdroom, maar hoord ook de stem van Gandalf. Maar Gandalf wint het, en hij verteld hoe Frodo naar boven gebracht is, door Elrond's vrienden, dat hij op het punt stond te vervagen, met die splinter in zijn rug en arm, en dat Elrond hem heeft verzorgt, zodat de splinter niet zijn werk kon doen. En nu ga je weer slapen, zei Gandalf, want je krijgt nog een moeilijke vergadering, waar iedereen aanwezig is, ook mensen die je helemaal nog niet ontmoet hebt. Hendrik.

De geest van de tijd.

Het idee ontstond toen ik langs de schapen liep, en hun wollige vacht zag, die ze nu echt nodig hebben. De dagen beginnen nu echt korter te worden, de sap stromen nemen af in de bomen, de natuur neemt het korter worden van de dagen ongelooflijk serieus, het heeft geen keus, want als je geen sapstroom hebt, die de dingen brengen waar ze nodig zijn, dan begint het behoorlijk terug te lopen. Goed, de dagen worden korter, de nachten langer, de kampvuren hoger, en er kondigt zich een stilte aan, die leidt naar devotie, die weer opgevolgd wordt tot bezinning en zelfinkeer, om te overdenken wat je eigenlijke waarde is voor de gemeenschap waar je toevallig in verkeerd, dan wordt dát ook serieus meegenomen in je overdenkingen, en zo staat de tijd een moment stil. Net zo stil als de boom of struik nodig heeft om het korten der dagen, te verwerken. Het licht, wat met het lengen der dagen terug komt, van een sobere uitstraling, geeft aanleiding tot het genieten van die langere tijd, die het licht met ons mag delen. De zon, het middelpunt van alles wat leeft op deze aarde, geeft ons kracht om het voorjaar binnen te halen, ook al is het nog niet zo ver. Maar het korten der dagen geeft ons ook uitzicht op het lengen der dagen, en in het middelpunt van dat hele gebeuren, geeft ons dat heerlijke gevoel, dat er toch echt iets gebeurd. Ook wij voelen dat in ons, ook wij zijn bijzonder gericht op dat gebeuren, ook omdat het licht iets bij ons teweeg brengt, wat ons dat dynamisch gevoel geeft, dat de dagen niet alleen lengen in de tijd, maar ook een nieuwe tijd aanreikt, waarin we dingen beter kunnen doen, dan het afgelopen jaar. En dat betere ligt in het verlengde van onze daden, van onze gevoelens, en ons instaat stelt het betere in ons naar boven te halen. En zo ziet u het juist, dat betere komt door het licht, wat voor gebracht wordt door de zon. De aarde draait rondom zijn eigen as, en daardoor worden de dagen korter, en in de zomer langer, en zo ontstaat er, door het draaien van die aarde, de groei en de koude, en dát geeft aan, dat het hele heelal met ons in evenwicht is. En niet het heelal is in evenwicht met ons, maar ook de daden die we plegen, hebben een voorgeschiedenis, maar ook een na-geschiedenis. Alles wat we ééns gedaan hebben, hetzij goed, hetzij niet zo goed, wordt ons gepresenteerd alsof het gisteren was, alsof de tijd niet stilgestaan heeft. Het overdenken van onze daden, geeft ons inkeer om ze alsnog te verwerken, en een keuze te maken, om iemand alsnog ter wille te zijn, en het goed met haar of hem te maken. En zo werkt het korter worden van de dagen ook mee, om ons leven beter in te richten, en socialer om te gaan met de mensen die ons omringen. Dus het één heeft wel degelijk te maken met het ander. Wij worden ook rustiger, verlangen naar contemplatie, naar inkeer, naar de rust, die de natuur in deze tijd ons schenkt. Het verwerken van ons innerlijk, geeft ons de rust die nodig is, om het geheel te overzien, en de keuzes te maken, om de krachten die loskomen uit het geheel wat ons omringt, de zon, de planeten, het verleden, de herhaling van het ritme uit het verleden, de klankkleur, het grijs van het heden, dat alles leidt ons naar devotie en inkeer, om met ons zelf tot inkeer te komen. En dat alles, omdat het te maken heeft met het jaargetijde waarin we nu leven, werken en samenwerken met de machten die ons omringen. De machten van de natuur. . Hendrik. Hestel Tellus.

Honger.

Er is iets gaande in de wereld, waar ik eerder de vinger niet kon opleggen. N.l. dat de numerieke meerderheid de macht voor verandering in zich draagt. Dit kwam naar boven, door het feit, dat ik een vraag stelde, en het antwoord al klaar had, toen ik schreef aan een vriendin over biologische voeding. Volgens mij moet je daar altijd naar streven, maar omdat niet iedereen daar het geld, en de wil toe heeft, (sommige hebben daar niet eens de gedachten over), je zal maar afhankelijk zijn van een plantage, waar de droogte toeslaat, en mensen in de rij moeten staan voor wat voedsel. Ik denk in voedsel verbouwen, omdat ik die kennis heb opgedaan in een eerder leven, en ik ga ervan uit dat iedereen dat denkt, zou moeten denken, of althans, daar mee bezig zou moeten zijn. Maar mensen zijn met van alles bezig, van, hoe krijg ik mijn kinderen aan het eten, tot, hoe krijg ik ze op school, zonder het geld? Maar het belangrijkste van al deze gedachten is het feit, dat iedereen met zijn/haar gedachten bezig is, en de wil richt, op overleven. Daar gaat elke wil naar toe, op dat overleven. En op de tweede plaats komt dan het hoe, en op de derde, hoe dan, en waarom. Opgesloten, en overtuigt van mijn gelijk, leef ik op mijn boerderijtje, probeer met mijn compost idee de wereld te veroveren, sta daar ook helemaal achter, maar de mensheid heeft daar geen boodschap aan, daar telt alleen mee, hoe krijg ik te eten, en niet op wat voor manier, via bio, kunstmest of anderszins. Mét of zonder bespuiting, maar meer, hoe stil mijn honger. Onderwijl praten wij over het feit of compost een meerwaarde geeft aan de grond, is het wel of geen bemesting, en op wat voor manier draagt het bij aan het bodemleven, of wat voor vraagstelling dan ook. Voor de gemiddelde mens gaat het om honger stillen, en niet om de luxe of de gestelde waarheden doen opgaan, of compost wel of niet bemesting is. Het is géén bemesting, het is organische stof die minimaal 5 % van de grond moet bevatten, wil je nog kunnen telen, (ook niet onbelangrijk, als je honger hebt), maar het is een afgeleide van het werkelijke bestaan op aarde, als het om honger gaat. Die numerieke waarde is wel belangrijk, als het aankomt op een terug naar de natuur. En dan niet Off Grid leven, dat zie ik nu als een spelvorm, een soort kennismaking met het echte natuurlijk leven, want dan zou je terug moeten naar 'dat de Batavieren de rijn afgetrokken' waren, die deden dat ook om levens ruimte. En zo waren we allemaal in beweging in die tijd. En nu zijn we bezig met; of compost wel of niet bemestende waarde heeft, niet dus. Het is organische stof, een energiewaarde voor bacterie leven, en alleen om mineralen los te maken voor de plant. Maar omdat mensen van nu honger lijden, probeert men dat met kunstmest op te lossen, en dat lukt niet, want een volle buik, geeft geen garantie dat er ook echte voeding in zit. Vol is niet voedzaam. Al het andere telt niet, als je honger hebt, dus of de compost, organische stof is, of bemestende waarde heeft, of mineralen losmaakt uit de bodem (ze moeten dan wél aanwezig zijn), of iets toevoegt aan de bodem, telt niet als je honger hebt. Het enige wat telt is het overwicht op beslissingen, welke kant we opgaan. Beleid beslissingen die naar de natuurkant gaan, staan haaks op beslissingen die mensen minder honger willen gaan leiden, maar wil je uit deze spiraal vandaan komen, moet je beslissingen nemen, alleen verkoop dat maar eens aan de mensen die honger leiden. Hoe een gesprek kan leiden naar iets anders! Hendrik. Hestel Tellus.