.

.

vrijdag 26 maart 2021

De vaccinatie.

Ik was al een beetje vroeger van huis gegaan, maar toen ik aankwam, stond er al een groep mensen van 50 meter lang en 5 mensen breed, dus ik was niet de enige die gevaccineerd moest worden, dacht ik, toen ik aankwam. Ik sloot mij netjes in de rij aan, en keek eens om me heen. Er stonden v.n.l. vrouwen in de rij voor me, en een enkel man, allemaal met een masker op. De vrouwen hadden allemaal broeken aan, maar geen make up, zoals je bij buitenlanders wel vaak ziet,(die proberen zich nog te verbergen) maar Portugezen hebben niets te verbergen, ze zijn wie ze zijn, en komen daar rondborstig voor uit. Ik stond dus in de rij, en er kwamen steeds nieuwe mensen bij, die zich dan ook weer aansloten. Maar er gebeurde toch wel wat, want om mij heen, hield men afstand. Er was een ruime cirkel om me heen, want ik hoorde er niet bij, ik was duidelijk niet een van de hunne. Ik ben daar ook wel aangewend, want ik voel me ook niet een van de hunne, en dat hoort ook zo, want ik wil ook niet in een dorp wonen. Ik wil buiten wonen, en niet veel mensen ontmoeten, alleen genoeg om mee om te gaan.

Dan opeens komt er iemand aan, een vrouw, en die sommeerde de hele groep afstand te houden, 1.50 m, zoals dat hoort, bij covit19. Maar plotseling ontdekte de vrouw een bekende in de rij, en ze vielen elkaar in de armen, met masker en al, tot ze allebei ontdekte dat dat helemaal niet mocht, met covit19, en de hele rij om me heen barste in lachen uit, er was dus duidelijk nog wel gevoel voor humor, bij de mensen. Ze lieten elkaar vlug weer los, en barsten uit in een, voor mij dan, gesnater, in het Portugees, wat ik niet ken.
Zoetjes aan schuifelden we vooruit in de rij, tot ik dan ook naar binnen mocht, in het gebouw wat er voor bedoeld was. Binnen werd ik direct door verwezen naar een andere afdeling, want ik had in de verkeerde rij gestaan. In mijn onschuld was ik in een rij mensen beland, die kwamen om getest te worden op covit19. Zij hadden ook een ander papier in hun handen, dan ik bij mij had. Ik had dat wel gezien, maar ik dacht dat ze uit een ander dorp of streek kwamen, dus met een ander papier. 

Toen wij hier 10 jaar geleden kwamen wonen, zijn we direct ingeschreven bij het ziekenfonds dat er bestaat voor alle Portugezen. 
Mijn familie dokter had me gevraagd of ik tegen covit19 wilde gevaccineerd worden, en ja, dat wilde ik wel. Ik woon hier nu meer dan een jaar alleen op de boerderij, en als ik mensen ontmoet, heb ik daar moeite mee. Ik leef in zo'n totale stilte, en zie zo weinig mensen, dat ik het gevoel krijg van een ''onbewoond eiland syndroom''.
Ik kwam laatst een stel wandelaars op mijn wandeling tegen, die waren op zoek naar een ruïne met land, om te kopen, en tijdens het gesprek (in het Engels) kwam ik tot ontdekking dat ik helemaal niet gewend was om, met mensen te spreken. Zo weinig praat ik nog met mensen. Dus, om mensen te ontmoeten, en vooral om ze gewoon een hand te geven, en contact te hebben dacht ik, ik wil gevaccineerd worden. En zo werd ik dus uitgenodigd door mijn familie dokter. (Die Engelsen hebben trouwens geen ruïne kunnen vinden).

Ik werd opgepikt door een Engels sprekende dame, die zij dat ik toch ook getest moest worden, maar in de teststraat zeiden ze, dat ik dat niet hoefde. Dus weer terug naar de dame, en die begeleide mij naar mijn eigen familie dokter, maar door het dragen van het masker herken je mensen nog nauwelijks, maar er sprong toch een vonk van herkenning over, (we hadden de laatste dagen veel contact gehad via internet), en het gesprek kwam op gang. Hoe het gaat enz.
Ik kreeg een kaartje, met de datum van de eerste vaccinatie, en de tweede vaccinatie, zag ik later. Van de begeleidende dame kreeg ik ook een nieuw masker, en ik werd doorgeleid naar de eigenlijke vaccinatie. 
Alles gebeurde als in een film. Ik was nog bezig het kaartje op te bergen in een vakje, van de portemonnee, mijn bril was beslagen van het nieuwe masker, ik was mijn jasje aan het uittrekken, voor de spuit in mijn arm, maar ik zag heel weinig. Mijn jasje was uit, ik voelde de spuit in mijn arm komen, voelde geen pijn, voelde de inhoud van de spuit in mijn arm terecht komen, deed ook geen pijn, en spuit er weer uitgaan, wat ook geen pijn deed. Ik kreeg de pleister op mijn arm, en werd weer verder geleid naar weer een andere dame, ook met een masker op, en daar kreeg ik te horen dat ik op een stoel mocht wachten, of er ook wat met mijn lichaam gebeurde. Er zaten ook andere mensen. Blijkbaar was ik tussen de oudjes beland. En dan zie je echt het verleden. Ze zijn allemaal klein, de mannen vaak rond en buikig, de vrouwen gebogen maar veel kleiner dan de mannen. Ik steek daar met mijn 183 cm boven uit, ik voelde me ook veel jonger dan ik echt ben. Die mensen hebben nog gewerkt hele dagen lang, van s' morgens vroeg tot s' avonds laat, soms 60 á 70 uur per week. Toen ik begon in Nederland, was het nog 45 uur per week...........:). 

Na een half uur mocht ik weer weg, en toen zag ik hoe ik eigenlijk binnen had moeten komen, maar ja, ik ken de taal niet, ik heb geen contact, en ik ken het dorp eigenlijk ook niet, omdat we buiten wilden wonen. Je hoort niet van anderen wat er allemaal gebeurd, en dan sluit je aan in de rij, waarvan je denkt dat het de goede is. Maar ik heb mijn covit19 vaccinatie, en ik ben weer een beetje wijzer geworden.

Hendrik. 

Geen opmerkingen: