.

.

dinsdag 18 november 2014

Grond eigenschappen.

Metselen.

Een gat in het land bij de rivier, waaruit de grond is verdwenen.


Een kruiwagen met grond, gemengd met water. Met daaraan toegevoegd azijn, om het kiemen van zaden tegen te gaan. Men gebruikte vroeger het sap van de citroenen (citroenzuur), die hier volop aan de bomen groeiden.



En zie hier, een perfecte metsel mortel voor het vastzetten van natuursteen. Een oud beproefd gebruik.


Met een verbazingwekkend resultaat. Oók een oud gebruik.



Wij wonen in een oud huis, opgetrokken uit grond en stenen. Of beter gezegd; met een traslaag van stenen met daarbovenop muren van grond.


Bij de rivier vinden we nog oude muren die nog deels zijn opgetrokken uit grond. Ze dienden om het water van de rivier te keren. En met succes, want ze staan er nog... ca. 100 jaar later...




Op het land rondom ons vinden we soms verbazingwekkend gevormde delen grond, gemaakt door slakken torren en andere kleine dieren...



... Waarin de graszaden soms zijn ingebed.


Grond is gesleten rots. En soms, door het toedoen van water, lijkt deze grond weer terug te willen keren naar zijn veilige rots. Men vertelde ons dat het goed was om in deze grond te telen. Het is 'terra fina' zijden ze. Ofwel het is grond zonder stenen. Want soms vind je hier grond, die zo vergeven is van stenen, dat een tractor er soms moeite mee heeft...


Dus onze grond bij de rivier bevat geen stenen... 'fijne grond voor de verbouw van wijn' vertelde men ons. Maar desondanks vroegen we ons af hoe het kan zijn dat hier zo goed in te telen is. Wij zelf hadden daar nog niets van gemerkt. We begrijpen deze grond nog niet. Grond waar je mee kan metselen. Grond die maar heel langzaam verweert, die in weer en wind zijn vorm niet verliest... is dat teelaarde?

Terra Fina.

We deden een proef. Wat 'fijne grond' in een potje. Water er bij en een zaadje er in. Het zaadje kwam op, maar kwijnde weg. Dus vergaten we het proefje. Het droogde vervolgens uit. Wat we overhielden was een blokje grond.


Hier het blokje met een hoopje van het soort grond, dat uiteindelijk het blokje vormde.


We bewaarden het blokje eerst droog en er gebeurde niets. Vervolgens verdween het in het gras naast het bloembed in de tuin. Het heeft hier flink geregend, de laatste tijd, dus het werd nat. En nu zien we een half verweerd klontje aarde met daarop legio bodemleven.


Er bestaat geen terra fina zonder water en bodemleven.


Zelf proberen we een terra fina te maken in onze nieuwe plantenbak op de helling naast het huis. We zoeken de stenen er uit en hopen met compost voldoende bodemleven te creëren. Dit is het resultaat van een jaar met wisselende teelten. Met maar een matig teeltresultaat. De aarde wil zich niet goed voegen naar de compost. En de compost ligt er verloren bij. Het lijken twee werelden, die elkaar niet kennen. Gelukkig regent het de laatste tijd frequent. Dat helpt een boel om het bodemleven op gang te krijgen. We hebben goede hoop.

Vakwerk.

Zelf bouwt Hendrik zijn muren met grote holle rode blokken van gebakken klei en stukadoort ze met zand cement mortel... Zoals hier iedereen dat doet, tegenwoordig. Mooi voor een bloembak... maar voor een huis? Wij houden van ons modderhuis.

Hier een foto van het interieur van onze schuur, waar het originele vakwerk van de uit modder opgetrokken muren goed te zien is. Elk deel wordt tussen houten schotten opgetrokken. Als een laag klaar is volgt een nieuwe laag vakken, waardoor het lijkt alsof de muur uit complete blokken is opgebouwd. De 'blokken' zijn in feite met modder vol gestampte 'dozen' van hout.



*

Stella.


Geen opmerkingen: