.

.

donderdag 25 februari 2016

Stuur ons uw nieuws!

Onze oproep:

Ons blog wordt zeer regelmatig bezocht door geïnteresseerden van overal op onze aardbol. Van de Amerika's tot China, van Europa tot Australië en Nieuw Zeeland, Rusland, Azië, Afrika en Arabië. Te veel om op te noemen. Sommigen maken een complete studie van de inhoud van ons blog. Ze willen er kennelijk alles van weten. Dit maakt ons nieuwsgierig. We zijn erg benieuwd naar de bevindingen van een ieder, die zich met de compostering van grassen bezig houdt. We zijn benieuwd naar zowel de behaalde resultaten als ook naar de mislukkingen.

Dus ons verzoek is: Mail ons uw ervaringen!
Wanneer u dit wilt kunnen we uw verhaal op ons blog vermelden. Om aandacht te genereren voor uw project en om misschien gegevens te delen met anderen: compostfarming.tellus at gmail.com

Wat ons interesseert zijn de verschillende omstandigheden waarin wordt (gaat worden) gecomposteerd. Hitte, koude, droogte, regens etc. Hoe beschermt iemand het composteringsproces en wat voor handigheden past iemand toe in de eigen unieke omstandigheid?


Een klein deel van het terrein om te maaien. De rest is voor de schapen.
Hendrik: "Er zit een relatie tussen het begin (het maaien, het transport en de opslag) en het eind (de verwerking, de opslag en het gebruik, ofwel de afzet). Wat wil zeggen dat er een stappenplan moet worden gemaakt, zodat de logistiek glad loopt. Dit heeft gevolgen voor de aanschaf van middelen en het doel waarvoor ze moeten dienen. Als je de kosten en de baten tegen elkaar afweegt moet je gelijk uitkomen; quitte (kiet). De winst wordt dan bepaald door het maatschappelijk nut.

In Nederland kenden we het begrip 'de composthoop'. Echter, 'de composthoop' bestaat hier niet. Hier droogt zo'n composthoop direct uit. Het blijft een hoop met rommel. De ervaringen die ik in Nederland, in het groot met honderden kubieke meters, heb opgedaan bleken hier in Portugal op geen enkele manier van toepassing te zijn. Wat daar ooit goed werkte werkt hier helemaal niet. Ik heb hier alles overnieuw moeten overwegen en uitvinden.

Daarom ben ik zo benieuwd hoe men composteert in bijvoorbeeld Alaska, of China, of in de tropen, of... En vooral in de kleinere projecten, omdat die dichter bij de mensen staan, vanuit het nut en de noodzaak. Wanneer er meer mensen zouden zijn, die in hun eigen situatie, hebben ontdekt hoe te composteren en daarmee te tuinieren, dan zouden numeriek meer mensen in hun voedsel kunnen voorzien. Dus zelfvoorzienend.

Een tuinder zoals Jean Martin Fortier heeft geen tijd om zelf te composteren. Hij is afhankelijk van externe compost aanvoer. Op zich is daar niks mis mee, wanneer die aanvoer er is. Dus rond de organische teelt is er ook nog veel composteringswerk te verrichten. En dan in het groot. Dus werkgelegenheid.

Mijn bevindingen in het klein:

1: Wat ik doe is het gras op stam, als hooi, maaien. Dit doe ik omdat ik het gemakkelijker van beneden (bij de rivier) naar boven (ons huis) kan dragen. Gras is nu eenmaal zwaarder dan hooi. Later begreep ik dat het composteren daardoor ook beter verliep, omdat het entvocht beter toegang heeft tot de hooistengels, waarmee de bacteriën beter hun werk kunnen doen. Dus ik composteer hooi, geen gras.

2: Aanvankelijk propte ik het hooi in een korf, die ik heb gemaakt om op mijn rug te kunnen dragen. Het slepen met een kruiwagen of een karretje (naar boven op onze berg) viel me te zwaar. Dus die korf was een oplossing. Later ontdekte ik dat het uithalen uit de korf gemakkelijker ging, toen ik van het hooi pakjes had gemaakt. Die pakjes maak ik in een tonnetje, door het hooi er in rond te trappen. Een leuk karweitje. Het geeft me een zekere rust en ik ben nuttig bezig.

3: Door nu pakjes te hebben gemaakt van het hooi kon ik die pakjes weer gemakkelijker opstapelen en opslaan én ik kon ze gemakkelijker in de dompelbak kwijt. Als het hooi vers is (als het composteren begint) kan ik 12 pakjes in de dompelbak doen. Als het hooi oud is (aan het einde van het seizoen) kan ik er 15 in kwijt. Het hooi wordt dus ouder en minder veerkrachtig naarmate het langer ligt te wachten op compostering. ook wanneer ik de opslag goed afdek met plastic.

4: De droge omstandigheid, hier in de Alentejo, zorgt ervoor dat het gras op stam droogt en dat ik het als hooi kan maaien. Wanneer ik het eerst zou moeten drogen om te composteren dan weet ik het nog niet zo zeker wat ik zou hebben gedaan... Dan had ik andere wegen moeten zoeken. Dan had ik het (onder dak?) op ruiters kunnen drogen, misschien. Als het maar zo droog is, dat de waslaag op de grasstengel is aangetast, waarmee het toegankelijk is voor entvloeistof. Immers, de bacteriën moeten het composteringsproces kunnen opstarten.

5. Wij huren ons huis en het land daarbij. Dit is de reden waarom ik ervoor heb gekozen om hier niet te bouwen. Mijn opzet met tonnen en big bags is mobiel en flexibel. Wanneer ik wel had kunnen en willen bouwen, dan had ik cellen van steen gebouwd. Een equivalent van de 'Beccari Cellen'. Maar dan alleen nu ik zeker weet hoe de compostering in dit klimaat werkt. In het licht van mijn ervaringen raad ik een ieder aan om flexibel te beginnen. Nooit direct met een vaste opstelling."

Drogen op ruiters. Foto: ossecanon.nl
Over een composteer opzet, groot en klein, hebben we al wat suggesties gepost: 'Beginselen en wat voer voor techneuten'. In de posts 'Dompelen in plaatjes' en 'Over het composteren van grassen, hoe ik het doe' is te zien hoe de composteringsmethode werkt. En de post 'Waarom dompelen met entvloeistof' legt uit waarom de methode zo is als hij is.

Hendrik: "En dan nog dit: Ik zelf vind het niet belangrijk om de beste en grootste composteur te zijn. Voor mij is het belangrijk, dat ik me er prettig bij voel. Ik voel me thuis op dit stuk land waar we nu wonen. Ik kijk soms tegen het werk op als een berg, maar toch houd ik van de dagelijkse werkzaamheden, de routine van het composteren vijf dagen per week, zo af en toe een extra klus doen, Stella die de tuin verzorgd, waar ik dan zo nu en dan bij mag helpen door haar te voorzien van goede potgrond en advies. Kortom, de kringloop der dingen. Het zelfvoorzienend zijn. En hiermee een oplossing te hebben gevonden voor de problemen die inmiddels zijn ontstaan. We zullen de rest van ons leven met kanker leven, maar we zijn daardoor wel 'wakker' geworden. Vraagt ooit iemand zich af waarom er tegenwoordig toch zo veel mensen zijn die kanker krijgen... ?

We zijn voor onze groenten niet meer afhankelijk van de supermarkt. Niet meer afhankelijk van het hebben van geen keus. De keus voor wel of geen pesticiden, voor wel of geen opgefokt en gedegenereerd voedsel. We trakteren ons zelf elke dag op een bord zelf gekweekte kookkunst. Met gefermenteerde bonen... We ruilen eieren tegen groenten met de mensen in het dorp, bijvoorbeeld. Ik ben daar blij mee, feitelijk erg gelukkig. Ondanks dat het soms tegenvalt, wanneer het alweer eens bloedheet is, of wanneer het al een week lang onafgebroken regent. Ook wanneer ik onder aan de berg sta en nog met een lading op mijn rug omhoog moet sjouwen, ook dan. Wanneer het werk is gedaan ben ik gelukkig.

Ik feite vind ik wat wij doen een pracht idee. Ik wil dan ook graag dat iedereen dat weet en dat het een goed idee kan zijn voor meerdere mensen. Je moet je er comfortabel bij voelen. Je moet het leuk vinden om te doen. Al doe je het nog zo klein en al gaat het nog zo langzaam. Op een gegeven moment kom je tot een resultaat. En dat resultaat maakt je dag, maakt je leven en maakt je tevreden. Ons heeft het ons leven veranderd.

Dus, wanneer u druk bent met het composteren van grassen en kruiden uit het 'wilde land', of u wilt er mee beginnen... mail het ons! Ik ben benieuwd naar uw reactie."






*

Stella.



Geen opmerkingen: